دل بسته ای به لحظه های همنشینی اش
یک روز هم ، نمی توانی تا نبینی اش
دل برده با نگاه گرم و حرف های سرخ
امید بسته ای به فصل بوسه چینی اش
با این گمان ، که نیمه گمشده تو است
با دلهره به دلبری برمی گزینی اش
او بی خبر ز خواهش انگشت های تو
تو پای بسته حیا و شرمگینی اش
او عشق را به آسمان پیوند می دهد
تو عاشقی ، اگرچه از نوع زمینی اش
مانند سیب سرخ، تو می خواهی اش؛ ولی
دستت نمی رسد ، که ز شاخه بچینی اش
سیب
در دستان تو
بگذار اتفاق بیفتد
سرنوشتی تازه را
این هبوط شیرین
بر پیشانی زندگی می نویسد
بگذار اتفاق بیفتد
در نگاهی
نوازشی
بوسه ای
#ادم
شکلی شبیه مردمان محترم دارد
گوشه لبخندش کمی ته رنگ غم دارد
مثل همه مدعیان اهل اندیشه
او هم همیشه لای انگشتش قلم دارد
اما ندیدم یک دو خطی چیز بنویسد
انگار کبریت سوادش نیز نم دارد
امروز از او هیچ کاری برنمی آید
هر "پس چه شد "پاسخ "فردا می کنم" دارد
هنگام پیروزی خودش هست و تلاش او
روز شکستش تا بخواهی متهم دارد
آزاده ای اهل تواضع که شب و روزش
در پیشگاه اهل قدرت پشت خم دارد
رفتار او مانند ماری خوش خط و خال است
اما نه از نوع خطرناکش که سم دارد
از کوزه عقلش نمی هرگز نمی بینی
در حرف هایش تا بخواهی " من منم " دارد
در عشق از مجنون ، صدها بار عاشق تر
همراه لیلا ، دو سه تا شیرین هم دارد
وقتی شنیدم ادعای شاعری کرده
فهمیده ام مانند من یک تخته کم دارد
#ادم