درد را دیدند و از درمان کسی حرفی نزد

درد را دیدند و از درمان کسی حرفی نزد

از غم در دیده ها پنهان کسی حرفی نزد

قصه ها گفتند از آغاز شورانگیز عشق

جمله ای از تلخی پایان کسی حرفی نزد

شعرها در وصف شیرینی لیلا گفته شد

از غم مجنون سرگردان کسی حرفی نزد

مثنوی ها گفته شد از زخم دستان و ترنج

بیتی از چاه و شب زندان کسی حرفی نزد

عشق گرچه در جوانی هست شیرین تر ولی

از تپش های دلِ پیران کسی حرفی نزد

عشق و ایمان را غم نان برد از دل های ما

من نمی دانم چرا از نان کسی حرفی نزد

گرگ ها پیراهن چوپان به تن پوشیده اند

پس چرا از حیله گرگان کسی حرفی نزد

می شمارد دانه تسبیح هر کس دیده ام

در عمل از عالم ایمان کسی حرفی نزد

سال ها در گوش ما گفتند از صبر و سکوت

آیه ای از آدم و عصیان کسی حرفی نزد

ما را نمی فهمی!

دیوانه، مجنون، هر چه تو می خوانی ام من

عشق پنهانی

 

دیوانه، مجنون، هر چه تو می خوانی ام من

دل بسته این بی سر و سامانی ام من

چون کاروان مانده بی فانوس مهتاب

دور از شما محکوم سرگردانی ام من

فرقی ندارد روز و شب، در غیبت تو

دلگیر مثل جمعه بارانی ام من

آزادگی سخت است در هرم نگاهت

در بند چشمان شما زندانی ام من

حرف دلم را، در دلم چون راز دارم

از بیم مردم، عاشق پنهانی ام من

          این یک دو روز مانده با من کن مدارا

عشق تو جاوید است، گرچه فانی ام من

نه وعده دیدار، نه وقت تماشا

در آرزوی یک نگاه آنی ام من

حرفی بزن، چیزی بگو، خاموش تا کی؟

در جستجوی نغمه انسانی ام من!

نیست یک پنجره بر دیوارهای رو به رویم

دیوارهای بی پنجره

 

از شراب زندگی، خالیِ خالی شد سبویم

گوش کن! این گام های مرگ، می آید بسویم

می مکد زالوی حسرت، قطره قطره هستی ام را

فرصتی باقی نمانده، قصه هایم را بگویم

سال ها رفتم به دنبال نشان دوست هر جا

چیزی از ایمان نشد جز شک، نصیب جستجویم

هیچ چرخی، بر مراد ما نزد، یک دور چرخی

نیست یک پنجره بر دیوارهای رو به رویم

داشت صدها اژدها هر آستین دوست در خود

خار سهمم بود، هر جا خواستم گل را ببویم

به گمانم درد تنهایی من واگیر دارد

می گریزد دوست هم، چون دیگران از گفت و گویم

گوش کن! آوای پای مرگ را، نزدیک تر شد

هست در این لحظه، دیدار تو تنها آرزویم

دلداده دیوانه

بیا!

رویای قشنگ

ممکن نیست

با چنین شوق و شور ممکن نیست

زندگی از تو دور ممکن نیست

وقت تنگ است و عشق منتظر است

لحظه ای هم قصور ممکن نیست

درد وقتی به استخوان برسد

ماندن این سان صبور ممکن نیست

نشکستن به سنگ فتنه گران

با دلی از بلور ممکن نیست

خواب این خفتگان برآشفتن

پیش از نفخ صور ممکن نیست

مردگانند و راه بردن در

دل اهل قبور ممکن نیست

تو گلیم خودت بکش از آب

هیچ کاری به زور ممکن نیست

راهبردن به حضرت معشوق

با سر پر غرور ممکن نیست

سنگلاخ است راه خانه عشق

بردن عقل کور ممکن نیست

 

جنون گرفته سر و پایِ روزگارِ مرا!

 

من و سکوت و نگاهِ کسی که اینجا نیست

یکی شبیه دو چشم زنی  که لیلا نیست

دریده پیرهنِ یوسفی درونِ دلم

خراشِ خواهشِ دستی که در زلیخا نیست

صدای موج بلند است در سکوتِ شبم

کناره های سرابی که حرف دریا نیست

جنون گرفته سر و پایِ روزگارِ مرا

کجا روم که در این شهر، کوه و صحرا نیست

 

 

کشته عشق