دلم گرفته، چرا را کسی نمی داند
دلیل فاصله ها را کسی نمی داند
نشسته ام که بیایی به سمت خاطره ها
چگونه، کی و کجا را کسی نمی داند
نشانه های تو را گفته ام به مردم شهر
نشان کوی شما را کسی نمی داند
هوای هم سخنی کرده ام، ولی اینجا
شماره های خدا را کسی نمی داند
برای داغ دلم مرهمی نداشت کسی
نه درد را، نه دوا را کسی نمی داند
دلم گرفته از این شهر مرده ای که در آن
حدیث عشق و وفا را کسی نمی داند
چراغ روشن خورشید، از تبار شماست
سپیده ای که پس از شب دمید، کار شماست
اشاره ای به تو دارد هلال روشن ماه
زلال آیینه ها نام مستعار شماست
گمان کنم تو همان لیلی مثالی عشقی
که بی شمار ، مجنون در انتظار شماست
لب من و گل گلدان پشت پنجره ها
اگر به خنده شکوفا شد از بهار شماست
من از بهشت به دنبال عشق آمده ام
و سیب، سرخی لب های بی قرار شماست
به شوق دیدن رویت غزل نوشت، قلم
هر آنچه گفتم و خواندی، به افتخار شماست
قلم شکستم و لالم، سخن نمی گویم
دروغ شعر به صد فوت و فن نمی گویم
غریب و بی کس و تنها و در به در شده ام
در این وطن، سخنی از وطن نمی گویم
گذشت دوره مردی و پهلوانی ها
به هر شغاد، یل تهمتن نمی گویم
نشان لطف و صفا نیست، دوستی ها را
دگر ز بوی اویس قَرَن نمی گویم
برای مردم شهری که کوچه باغ ندارد
ز داغ لاله ی دشت و دمن نمی گویم
در این بهار که در باغ، زاغ نوحه گر است
ترانه ی گل و سرو و چمن نمی گویم
دلم گرفته از این عاشقان مست هوس
شما ز عشق بگویید، من نمی گویم
گنجِ عشقم در دلِ ویرانه‌ای افتاده‌ام
آتشم، در دامنِ پروانه‌ای افتاده‌ام
مثل ابراهیم، میلِ شعله دارم در دلم
مستِ ایمانم که در بتخانه‌ای افتاده‌ام
نیست لیلایی که تا مهمانِ توفانم کند
زلفِ مجنونم به دامِ شانه‌ای افتاده‌ام
جرعه‌ای از عشق می‌خواهم که آبادم کند
از خماری گوشه ی میخانه‌ای افتاده‌ام
گرچه دارم موجِ صد دریا درون سینه‌ام
در حصارِ تنگِ انگشتانه‌ای افتاده‌ام
چون جوانی، سهمِ پیریِ دلِ ما عقل شد
عاقبت، گیر عجب دیوانه‌ای افتاده‌ام
شکارِ آهوی چشمِ تو شد دلِ شیرم
برای عشق تو ، با پیرِ عقل درگیرم
چنان گره زده برپای بخت، دستِ قضا
که کار دل نَبَرد پیش ، سعیِ تدبیرم
دراین دیار دورویی و حیله و تزویر
به جرمّ پاک دلی ، کرده اند تکفیرم
کنارِ مردم دل مرده، عاشقی سخت است
که می کنند به مویِ سفید ، تحقیرم
شبیه ماهی افتاده بر لبِ رودم
و موج دستِ شما را بهانه می گیرم
بگیر در بغلم ، دخترِ قبیله ی دریا
اگر جدا شوم از دامنِ تو می میرم
به چشم مردمِ دنیا شبیه خواب شدم
کند به میلِ دلِ خویش، هرکه تعبیرم
در دل تو برای من جا نیست
پرده افتاد و جای حاشا نیست
ما سراپا جنون شدیم و دریغ!
هیچ در تو نشان لیلا نیست
شرح حال دل مرا دیگر
جز زبان سکوت گویا نیست
صبر بسته دهانِ ناله ولی
چشم من این‌همه شکیبا نیست
ما طلبکار باده تلخیم
میل این غوره سوی حلوا نیست
هر کجا رفت غرق غربت شد
قطره ای که کنار دریا نیست
آن که دارد تمام دنیا را
گر گدای تو نیست ، دارا نیست
راز پیچیده ای ست عشق ، ولی
مثل چشم شما معما نیست
همه حرف من فقط این است
بی تو حتی بهار زیبا نیست
